امـام عــصــر، فــدای مــحــرم جــدّت            فـدای چــشـم تــرت یــاد مــاتــم جـدّت

دعای مرحمتت شد سبب که این گـرما            نـشـسـتـه در دلـم از داغ اعـظـم جـدّت

سـیـاه پـوشـی مـا را قـبـول کـن مــولا            شریک کـن دل ما را تو در غـم جدّت

چو رشـتـه‌های عَـلم این دل مرا بتکان            قـسـم بـه حُـرمـت والای پـرچـم جـدّت

به لطف توست که در فتنه‌های قبلِ ظهور            نـشـد جـدا شـوم از راه مـحـکـم جـدّت

به حق چشم پُر اشکت مرا نکن محروم            زمـان گـریـه ز فـیــض دمــادم جــدّت

بـرای عـرض ارادت دل مـرا بـرسـان            بـه کـربـلا، بـه بـهـشـت مـسـلّـم جـدّت

به قـتـلـگـاه چـنـان بی قـرار زینب بود            که ریخت روی زمین اشک نم نم جدّت

تـمـام زنـدگـی‌ام را دوبـاره دَرهـم کرد            به خاک کرب و بلا، جسم درهم جدّت

چه روضه‌ای‌ست مصور، به چشم می‌بینی‌            به دست خویش، شب و روز، خاتم جدّت